بازگشت
طرح اخضر ابراهیمی
ترجمه توسط حمید محوی ترجمه توسط حمید محوی


«زیر چشمان ما»

 

نوشتۀ تی یری میسان

اخضر ابراهیمی و بان کی-مون


نشریات غربی شهامت اخضر ابراهیمی را برای قبول مأموریتی که پیش از این به کوفی انان واگذار شده بود، یعنی نمایندگی ویژۀ سازمان ملل و اتحادیۀ عرب در امور سوریه را تبریک گفتند. ولی تی یری میسان این مأموریت را به شکل دیگری تعریف می کند. در شکست طرح تغییر رژیم در دمشق، به این فرد مورد اطمینان ناتو مأموریت داده شده است که در سوریه جنگ داخلی به پا کند.

شبکۀ ولتر/دمشق(سوریه)/28 اوت 2012


پس از دومین وتوی مشترک روسیه و چین مبنی بر منع مداخلۀ خارجی در سوریه(4 فوریه 2012)، غربی ها وانمود کردند که در پی راه حل صلح آمیز هستند، ولی مخفیانه جنگ گسترده ای را سازماندهی کردند. در صحنۀ دیپلماسی، طرح لاوروف – انان را روی میز گذاشتند، ولی مخفیانه ده ها هزار سرباز مزدور را گسیل کردند، و حتی برخی دیدبانان سازمان ملل متحد هدایت رؤسای «ارتش آزاد سوریه» را به عهده گرفته و با وجود تمام موانع عبور و مرور آنها را تسهیل می ساختند. عملیات تروریستی در 18 ژوئیه که موجب مرگ فرماندۀ نظامی سوریه شد، بر اساس نظریۀ طراحان آن می بایستی دروازۀ دمشق را به روی غربی ها باز کند و «چنج رژیم» موعودشان را تحقق بخشند.

ولی چنین نشد. با درسی که از این شکست آموختند، و با وجود سومین وتوی مشترک روسیه و چین، غربی ها تصمیم گرفتند دست به اقدام تازه ای بزنند : در نبود «تغییر رژیم»، بر آن شدند تا هرج و مرج به راه بیاندازند، طرح لاوروف و انان را کاملا کنار گذاشتند و اعلام کردند که می خواهند رئیس جمهور بشار الاسد را به قتل برسانند.

عملیات با درج خبر سازماندهی شده در رسانه ها آغاز شد. رویترز(1)، ان بیس ی (2)، پاریزین(3)، کانر آنشنه(4)، ساندی تایمز(5) و بیلد ام سونتیگ(6) اعلام کردند که بارک اوباما ازماه پیش دستور مداخلۀ نظامی مخفیانه را صادر کرده است، و ایالات متحده، ترکیه، فرانسه، انگلستان و آلمان در همآهنگی با یکدیگر عمل می کنند. و علاوه بر این جزئیات دیگری را نیز آشکار کردند : که این جنگ سرّی از مرکز فرماندهی از پایگاه ناتو مستقر در انجیرلیک (ترکیه) سازماندهی می شود.

از وقتی که فرمان ریاست جمهوری ایالات متحدۀ آمریکا، کوفی انان استعفا داد. بیهوده به نظر می رسید که به نام شورای امنیت درخواست آتش بس کنند در حالی که اعضای شورا علنا مدعی جنگ هستند. فرستادۀ ویژۀ سازمان ملل متحد و اتحادیۀ عرب مشخصا می گوید که از این پس هیچکس نمی تواند این مأموریت به انجام رساند، زیرا خود این مأموریت با توجه به نبود توافق عمومی در شورا (7) کاملا توهم آمیز است.

با این وجود، غربی ها برای حفظ ظاهر صلح جویانه و قانونمدارانه توانستند روی سر دبیران سازمان ملل متحد و اتحادیه عرب حساب کنند و تمایلات امپریالیستی شان را پنهان سازند. بر این اساس بود که نمایندۀ تازه ای را برگزیدند : اخضر ابراهیمی.

در بیانیه ای که گزینش او را اعلام کرده اند، بان کی-مون مأموریت او را بر اساس طرج لاوروف و انان در شورای امنیت تعیین نکرده است، بلکه از او می خواهد که از «استعداد و ابتکارات و تجربیات فوق العاده اش» برای هدایت سوریه به سوی «گذار سیاسی، منطبق بر خواسته های قانونی مردم سوریه» به کار ببندد(8).

برای درک آنچه در شرف تکوین است، کافی خواهد بود که اندکی به موضوع «استعداد و ابتکارات و تجربیات فوق العادۀ» اخضر ابراهیمی بپردازیم. او پسر یکی از طرفداران اشغال الجزایر توسط فرانسه است - و نه به شکلی خود او دوست دارد بگوید، قهرمان استقلال الجزایر – اخضر ابراهیمی یکی از مدیحه سرایان «مداخلۀ بشردوستانه» است، یعنی واژگان و اصطلاحی که سیاست نو استعماری را به شکل قابل قبول در اذهان عمومی جلوه می دهد. نام او به پروندۀ کمیسیونعملیات حافظ صلح که ریاست آن را به عهده داشته ضمیمه شده است. او هرگز انحرافی را که در سازمان ملل متحد در مورد ایجاد نیروهای میانجی به وقوع پیوست و تحمیل راه حل های سیاسی حتی اگر خلاف نظریات نیروهای متخاصم باشد را مجاز می دانست، زیر علامت سؤال نبرد. و از کاربست توافقات پایاپای دو جانبه دفاع نکرد. بلکه کاملا بر عکس، پیشنهاد کرد که این قاعدۀ جهانی بر اساس دکترین مداخله با خدمات اطلاعاتی فراملیتی تحکیم یابد(9). بر این اساس بود که سرویس «پشتیبانی برای تصمیمات» ایجاد گردید. و سپس، بی آن که شورای امنیت را مطلع گردد، بان کی-مون قراردادی را با هم رتبۀ خود در ناتو امضا کرد(23 سپتامبر 2008) که این وظیفه را به عهده اتحاد آتلانتیک واگذار می کند(10). این بود آن چه که می توانستیم دربارۀ «استعداد...» اخضر ابراهیمی بدانیم.

و امّا در مورد «تجربیات» اخضر ابراهیمی باید دانست که او مبتکر رژیم مذهبی لبنان (توافقات طائف سال 1989) و رژیم موار مخدر فروش افغان (قرارداد بن) بوده است. او درعین حال تلاش کرد تا در تجدید حیات عراق شرکت کند و این کشور را به سه دولت مستقل تقسیم که یکی از دولتها سنی و می بایستی سلطنت هاشمی در آن حکمفرمائی کند. ازدواج مصلحتی و دلپذیر، دخترش ریم (که در سی ان ان روزنامه نگار بود) را به ازدواج شاهزاده علی درآورد، به شکلی که اگر شاهزاده علی به پادشاهی برسد، دخترش ملکۀ عراق شود. با این وجود چنین خود بزرگ بینی هائی با مقاومت شدید بعث روبرو شد و واشینگتن این طرح را رها کرد.

داستان هنوز به پایان نرسیده است. زندگینامۀ رسمی او فراموش می کند که گزارشات مرتبط به نقش «دموکرات» بزرگ اخضر ابراهیمی را بین ده عضو باند پایۀ شورای امنیت یاد کند که کودتای 1992 را در الجزایر سازماندهی کردند، و با حذف انتخابات مجلس، رئیس جمهور بنجدید را به استعفا واداشت و ژنرال ها را به قدرت رساند(11).

در نتیجه جنگ داخلی به راه افتاد – یعنی الگوئی که امروز واشینگتن می خواهد در سوریه به کار ببندد – و هر دو جبهه در دام توطئۀ ایالات متحده بودند. طی این مدت، رهبر اسلامگرایان، عباسی مدنی (که امروز در قطر به عنوان پناهنده زندگی می کند) به عنوان مشاور سیاسی به اصطلاح با تمایل غیر مذهبی برهان غلیون را انتخاب می کند(که در آینده – اوت 2011 -  به ریاست شورای ملی سوریه را به عهده می گیرد). گروه اسلامگرای مسلح( در سال 2007 به القاعده در مغرب اسلامی تغییر نام داد)، با گروه مبارزان اسلامگرای لیبی (که در سال 1997 القاعده در لیبی نامیده شد) به تمرینات نظامی و آموزش نظامی پرداخت. غالب مبارزان این دو گروه در ارتش آزاد سوریه به خدمت گرفته شده اند.

تحت چنین شرایطی است که وزیر امور خارجۀ فرانسه، لوران فبیوس از پایگاه های پشتیبانی فرانسه مستقر در کشورهای مرزی سوریه بازدید به عمل آورده است. در بازدید از اردن اعلام کرد : «من به قدرت چیزی که در حال گفتن آن هستم آگاهم : آقای بشار الاسد شایستگی زندگی روی زمین را ندارد»(12). بی آن که انگشت شصتش را به طرف زمین واژگون کند(مثل امپراتورهای رمی) فبیوس از «بشارالاسد باید برود!» به «بشار الاسد باید بمیرد!» ارتقاء پیدا می کند.

غربی ها برای مسکو و پکن یک پیغام داده اند. آنها واپس نمی نشینند. آنها تا آخر و به هر وسیله ای اقدام خواهند کرد.

 

 [1] « Exclusive : Secret Turkish nerve center leads aid to Syria rebels », par Regan Doherty et Amena Bakr ; « Exclusive : Obama authorizes secret U.S. support for Syrian rebels », par Mark Hosenball, Reuters, 27 juillet et 1er août 2012.

[2] « Syrian rebels acquire surface-to-air missiles : report », par Mark Hosenball et Tabassum Zakaria, Reuters, 31 juillet 2012.

[3] « L’option diplomatique est morte », entretien de Bruno Fanucchi avec Richard Labévière, Le Parisien, 6 août 2012.

[4] « Formation accélérée d’insurgés syriens », par Claude Angeli, Le Canard enchaîné, 8 août 2012.

[5] “Syria rebels aided by UK intelligence”, par David Leppard et John Follain, The Sunday Times (UK), 19 août 2012.

[6] « Deutsches Spionageschiff kreuzt vor Syrien », par Martin S. Lambeck et Kayhan Özgenc, Bild am Sonntag.

[7] « Press conference by Joint Special Envoy for Syria », par Kofi Annan, Kofi Annan Foundation, 2 août 2012.

[8] « Le secrétaire général nomme M. Lakhdar Brahimi, de l’Algérie, comme représentant spécial conjoint pour la Syrie », Nations Unies SG/SM/14471, 17 août 2012

[9] « Rapport du Groupe d’étude sur les opérations de paix de l’Organisation des Nations Unies », Nations Unies A/55/305, ou S/2000/809.

[10] « Déclaration commune sur la collaboration des Secrétariats des Nations Unies et de l’OTAN », Réseau Voltaire, 23 septembre 2008. « Moscou regrette de voir l’ONU et l’OTAN signer un accord sans consulter la Russie », RIA-Novosti, 9 octobre 2008.

[11] Islam and democracy : the failure of dialogue in Algeria par Frédéric Volpi, Pluto Press, 2003 (p. 55 et suivantes).

[12] Vidéo.


August 30th, 2012


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
مسایل بین المللی